ورزش بسكتبال چيست؟ 13

دكتر ناي‌اسميت پس از بررسي رشته‌هاي موجود ورزشي، دريافت كه ورزش جديد بايد:
توپ در آن نقش داشته باشد.
به صورت گروهي به اجرا در آيد.
اصل رقابت در آن رعايت شود.
بر مهارت استوار باشد.
هيچ گونه خشونتي و برخوردهاي سخت بدني مبتني نباشد.
حاصل اين افكار و انديشه‌ها ورزشي شد به نام بسكتبال كه امروزه پس از سپري شدن نزديك به يك قرن و اندي از اختراع آن، از پرطرفدارترين و هيجان‌انگيزترين رشته‌هاي ورزش بين‌المللي است.
دكتر ناي‌اسميت در شروع كار دو سبد كه مخصوص حمل ميوه بود بر ديوار دو طرف سالن ورزش دانشگاه و در ارتفاعي بلندتر از قد يك انسان قد بلند نصب كرد و به دو گروه از ورزشكاران جوان دانشگاه آموزش داد كه توپي را دست به دست بدهند و سعي كنند آن را به درون سبد بيندازند.
در اين حال، تيم مقابل بايد بكوشد كه مانع از انجام اين كار شود و توپ را هم از چنگ حريف بربايند و تصاحب كند. نخستين مسابقه‌اي كه به اين ترتيب و به صورتي تجربي ترتيب يافت ميان دو تيم ۹ نفره در كالج اسپرينگ فيلد بود و اولين گل تاريخ بسكتبال را هم يكي از بازيكنان به نام «ويليام چيلس» به سبد انداخت.
بعدها شخصي به نام «فرانك ماهان» با توجه به اينكه در زبان انگليسي سبد را بسكت (به انگليسي: BASKET) و توپ را بال (به انگليسي: BALL) مي‌گويند، اين ورزش را بسكتبال ناميد. دكتر ناي‌اسميت، براي آنكه بازي بسكتبال خشن نشود، مقررات دقيقي براي آن به وجود آورد. بعضي از مقررات اوليه بسكتبال چنين بود:
بازيكنان حق نداشتند توپ را از دست هم بربايند.
بازيكني كه توپ را در اختيار داشت، نبايد با آن راه برود يا بدود.
هل دادن و هر نوع خشونت ممنوع بود.
فقط بازيكناني كه توپ را در اختيار نداشتند مي‌توانستند به هر طرف بدوند و جا بگيرند.
بازيكن توپ به دست بايد توپ را به طرف ياران خود پرتاب كند و به آن‌ها برساند.
در آغاز، ته سبد هم بسته بود و هر بار كه توپ به درون سبد مي‌افتاد بايد كسي به كمك نردبان توپ را از سبد بيرون بياورد. در سال ۱۸۹۲ شخصي به نام «لئو آلن» سبد بسكتبال را كه تا آن روز از تركه چوب يا الياف بود و به همين دليل به زودي پاره و فرسوده مي‌شد، از سيم بافت تا استحكام بيشتري داشته باشد.
ديري نگذشت كه اين ورزش جديد طرفداران زيادي در ميان دانشجويان دانشگاه اسپرينگ فيلد و ديگر دانشگاه‌ها يافت. دكتر ناي‌اسميت هم مقررات و قوانين بسكتبال را كامل‌تر كرد و نسخه‌هايي از آن را به هر دانشگاه يا باشگاهي كه علاقه‌مند بود ارسال داشت.
اين مقررات در سال ۱۸۹۲ ميلادي به صورت كتابچه‌اي براي استفاده عموم منتشر كرد. در سال ۱۹۳۰ دكتر ناي‌اسميت كتابي دربارهٔ خواص بسكتبال تأليف كرد تا نشان دهد كه بازي بسكتبال گرچه بسيار پرتحرك است اما حتي براي سالمندان هم خطري ندارد و آسيبي متوجه اعضاي حياتي بدن (قلب و كليه) نخواهد شد.